ANGELO VERMEULEN BLAAST VERWOEST VULKAANLANDSCHAP NIEUW LEVEN IN
Elien Haentjens in Knack, 2011
Door een uitbarsting in 2010 is een groot deel van de flanken van de Indonesische vulkaan Merapi verwoest en onvruchtbaar geworden. Met zijn kunstproject wil Angelo Vermeulen opnieuw gewassen laten groeien in het desolate landschap. Om zijn biologische sculptuur te bouwen trekt de kunstenaar op uitnodiging van het kunstenaarscollectief ‘House of Natural Fiber’ (HONF) voor zes weken naar Indonesië.
Doordat stikstof ontbreekt, is een bodem van pure lava onvruchtbaar. Maar dankzij natuurlijke bacteriën kan de bodem opnieuw vruchtbaar worden. “We lieten ons inspireren door het gegeven van ‘terravorming’ uit de sciencefiction, waarbij dode planeten tot levende werelden worden getransformeerd. Die werelden worden gecreëerd door levende organismen die het klimaat op de planeet stelselmatig aanpassen”, zegt Vermeulen.
COMPUTER-PLANT CONNECTION SCI-FI COMES TO LIFE
Felicity Ross in Taranaki Daily News, 2011
[…] The visual artist, film-maker, biologist and activist researches ecology and environmental pollution and includes it in his art. Vermeulen is working on his collaborative art project Biomodd for which he takes apart computers and reconfigures them incorporating plants. “I am looking for people and for materials,” Vermeulen said. “People can come and join us if they want to see how to take a computer apart or want to work with computer games.” Vermeulen also needs more computers to pull apart and plant. “The project has a lot of different ecological themes like recycling.
ECOSYSTEEM VOOR RUIMTE MEE UITGEDACHT DOOR KUNSTENAAR
Elien Haentjens in Knack, 2010
[…] De installatie, die recent te zien was op Coup de Ville in Sint-Niklaas, speelt in op de archetypische menselijke drang naar overleven en de menselijke nood aan esthetiek en affectie. Deze week wordt het project voorgesteld in het Studiecentrum voor Kernenergie (SCK) in Mol.
In Mol komen dinsdag en woensdag experten van het THESEUS-consortium samen. Het tijdelijke consortium onderzoekt welke weg de Europese bemande ruimtevaart moet bewandelen in de volgende vijftien jaar. Ze gaan na naar welke onderzoeksdomeinen gefinancierd dienen te worden om het langdurig bewonen van de ruimte op termijn mogelijk te maken.
Vermeulen werkt op uitnodiging van ESA mee aan een roadmap die het langdurig verblijf mogelijk moet maken. “Bedenker professor Max Mergeay woonde een van mijn lezingen bij, zijn team nam nadien contact op, en van het één kwam het ander. Het is een oude droom die uitkomt”, aldus Vermeulen.
INSECTENHOTEL WORDT ZES METER HOGE UNIEKE BIODIVERSITEITTOREN
Jan Boey in GvA, 2010
[…] Kunstenaar Angelo Vermeulen (Sint-Niklaas) heeft werken staan in Amerika, Fillipijnen, enz. die eveneens volgens het concept van samenwerking met lokale bewoners zijn tot stand gekomen. “Je mag in zo’n project geen eigen verwachtingen hebben. Je moet met open vizier met elkaar omgaan. Zo groeit een bescheiden idee (insectenhotel) uit tot een kunstwerk of unieke biodiversiteittoren van zes meter hoog waarvan de basis een ellips vormt van vier op drie meter. Onderaan wordt er gecomposteerd. De warmte wordt gebruikt voor de hele toren. Bovenaan worden planten gekweekt “, vertelt Angelo Vermeulen.
THE ITINERANT ARTIST
Elisabeth Pain in Science, 2009
[…] Vermeulen spent a year immersed in the contemporary arts scene of 1990s London, with British photographer Nick Waplington as his mentor. His divorce from the laboratory was final and permanent. Upon returning to Belgium in 2001, he “decided to explore biology and ecological processes in art,” he says. “I could feel that this was something that was very close to me, and inspiration started coming massively.”
Vermeulen moved beyond photography, building art installations using ecological processes as a central component. In Blue Shift, a light-inspired installation sponsored by the electronics manufacturer Philips, he teamed with evolutionary biologist De Meester to create an installation made up of a series of aquarium tanks with a lighting system above. The tanks were divided horizontally by a false bottom with holes big enough to let a population of water fleas swim freely–but too small to let fish leave the bottom part of the tanks. Water fleas, Vermeulen says, are attracted to yellow light and repelled by blue. “In standby, all the lights were yellow and the water fleas were swimming close to the water surface.” A hidden sensor made the light turn blue each time a visitor came close. The water fleas swam to the bottom of the tanks. The fish had a meal.
INTERVIEW WITH ANGELO VERMEULEN
Regine Debatty on We Make Money Not Art, 2007
[…] Both audiences reacted strongly to the aesthetics of the piece; to its visual language and its setup in the space. But each audience also responded very specifically from within its own context; art audiences tended to be fascinated by the conceptual dual nature of the work, while scientists quickly started investigating the experimental design of the project. During the exhibition Luc De Meester invited an American colleague who was visiting Belgium. His colleague was extremely enthusiastic because he saw both a scientific and educational value in the project. We were provoking Darwinian evolution of the light responsive behavior of water fleas through exposure to predating goldfish. Our hypothesis was formed from related observations, and had never been tested before. The project was a way to bring specific research to a wider audience. The feeling that your daily practice gets a meaning for a broader public is very gratifying, but unfortunately, this happens hardly ever for scientists.